Geniet van elk moment, want er is zoveel te beleven

Om langer dan 3 maand in Malawi te blijven, moet je een tijdelijke werk- of verblijfsvergunning aanvragen. Een andere optie is om ongeveer na 3 maand het land even uit te gaan, dan kun je er daarna opnieuw voor 3 maand in. Wij hebben voor het laatste gekozen en zijn vorige week naar Zambia afgereisd om daar te genieten van een weekje vakantie, het leven is zwaar.

Let’s go on a safari! In het park South Luangwa hebben we in twee dagen tijd zo’n 16 uur doorgebracht in de auto. Al rondhobbelend over de zandpaadjes duurde het niet lang voordat we de eerste dieren gespot hadden.  Er stond namelijk in de eerste 5 minuten al een olifant gewoon recht naast de auto. Je zou denken dat, als je de enorme grootte van een olifant in je achterhoofd houdt, je olifanten niet zo snel over het hoofd ziet, maar niets is minder waar. In de bosjes zagen we een olifant eerst aan voor een mens, totdat we opeens twee slagtanden opmerkten. Na dit beginnersfoutje werden we wel wat opmerkzamer en dat heeft geresulteerd in een hele stapel foto’s, video’s maar bovenal onvergetelijke herinneringen van olifanten, giraffes, zebra’s, nijlpaarden, impala’s, hyena’s, kraanvogels, krokodillen, kudu’s, buffels, neushoornvogels, bee-eaters (hoe lang zullen we het lijstje maken?). De laatste dag hebben we afgesloten met een night-drive: in het donker in de auto, met een gids en een spotter. Deze spotter scheen in het donker met een grote lamp, op zoek naar de reflectie van de oogjes van dieren. Een hele gave ervaring, je ziet de dieren en de natuur in een heel ander licht, letterlijk en figuurlijk. ;-)

Tussen de safari’s door lagen we, bij een temperatuur van rond de 40 graden, uit te rusten in het zwembad. Iets met werkpaarden en showpaarden, zullen we maar zeggen. Maar aan alle goede dingen komt een einde en zo ook aan onze heerlijke vakantie.

Vanuit deze heerlijke vakantie zijn we vrij direct weer in de harde werkelijkheid gestapt. Gisteren begon de dag met het verdrietige nieuws dat één van onze cliënten, die we dagelijks bezochten voor wondzorg, vrij onverwachts is komen te overlijden. Deze jongen was gehandicapt doordat hij als kind cerebrale malaria had opgelopen. Ondanks dat we beseffen dat hij vrijheid heeft gekregen en dat hij nu alles kan wat iedereen hem zo heeft gegund en wat hij vroeger heeft gekund, voelen we ook enorme frustratie. In situaties als deze wordt het verschil met Nederland zo duidelijk voor ons; al in de eerste plaats hoeft malaria niet meer voor zulke enorme gevolgen te zorgen als hersenbeschadiging, in de tweede plaats had deze jongen in Nederland meer mogelijkheden en kansen gehad om zich nog enigszins te ontwikkelen dan hij hier had. Het is enorm frustrerend om niet meer te kunnen doen dan mogelijk, met in je achterhoofd dat het in Nederland wel een mogelijkheid is. Na het horen van dit nieuws zijn we met z’n tweeën naar de condoleance geweest, die dezelfde dag nog was. Het was heel bijzonder om ook hierin grote verschillen in cultuur te zien.

Toen we weer terug waren en onze lunch op hadden, waren we klaar om naar onze volgende cliënt van die dag te gaan. Een jong jongetje die gehandicapt en behoorlijk ondervoed was. Op het moment dat we klaarstonden om te vertrekken kregen we te horen dat ook hij overleden is. Twee keer zulk verdrietig nieuws op één dag hakt er behoorlijk in, hebben we allebei gemerkt. De rest van de middag hebben we daarom gevuld met een goed boek, een rondje wandelen om de berg en een goed gesprek.   

De rest van de week hopen we een meer ‘normale’ werkweek te hebben. Met op de dinsdag kliniek, waar mensen kunnen komen om hun klachten te bespreken, zodat we medicijnen kunnen voorschrijven of door kunnen verwijzen naar het ziekenhuis. De rest van de dagen staan huisbezoeken gepland, als daar verzoeken voor komen. In feite doen we hetzelfde werk tijdens de huisbezoeken als in de kliniek, alleen gaan wij dan naar de mensen toe. En dan is er natuurlijk het werken aan onze opdrachten voor school. Onze opdrachten voor school bestaan onder andere uit een gezondheidsvoorlichting voor een groep mensen, het voeren van een discussie en het maken van een literatuurstudie. Onze literatuurstudies sluiten aan op wat we hier in Malawi zijn tegengekomen. Zo gaat die van Geja over de schadelijke invloed van zware metalen op de ontwikkeling van (ongeboren) kinderen. In Malawi is er op veel plaatsen geen elektriciteit, met als gevolg dat er veel batterijen gebruikt worden voor apparatuur. Wanneer de batterijen leeg zijn, worden ze vaak opengemaakt om de zwarte vloeistof die erin zit, te gebruiken als verf voor de vloeren en muren voor huizen. Hierbij komen schadelijke gassen vrij waar kinderen vervolgens in leven. Hierna worden de batterijen gewoon weggegooid in de natuur, waar kinderen ze vervolgens weer oprapen om er mee te spelen en er auto’s van te maken. Ook op deze manier komen ze in contact met de zware metalen uit de batterijen.

De literatuurstudie van Ilse gaat over de invloed van de Moringa boom bij een ondervoeding. We leven hier helaas in een gebied waar nog best veel ondervoeding voorkomt. De producten van deze boom bevatten ontzettend veel goede voedingsstoffen die mensen met een verzwakt immuunsysteem enorm goed kunnen gebruiken. De boom is makkelijk te verzorgen en kan erg goed tegen de droogte, dus zou iedere afrikaan er eigenlijk een in zijn achtertuin moeten hebben. Het Matunkha Centre is begonnen met een plantage aanleggen, waarvan de producten in eerste instantie gebruikt gaan worden voor de Home Based Care patiënten. Het uiteindelijke doel is dat de bomen verspreid gaan worden onder de lokale bevolking.

Al met al hebben we dus een indrukwekkende tijd gehad, zowel in Zambia als weer ‘thuis’ in Malawi. Ondanks dat we moeilijke momenten tegenkomen, genieten we nog steeds enorm van de dingen die we hier kunnen en mogen doen, van alles wat we leren en van de ervaringen die we opdoen. We kijken uit naar de tijd die we hier nog hebben, er staan in elk geval nog genoeg leuke dingen op de planning!

Romeinen 8: 18-23a

Dit weet ik zeker: hoe zwaar ons lijden ook wordt, het brengt ons eeuwige leven niet in gevaar. Alles op aarde wordt bedreigd door de macht van de dood. Dat is niet de schuld van de aarde, maar het is de straf van God voor de slechtheid van de mensen. Toch is er hoop! Want ooit wordt de aarde bevrijd. Dan komt er eind aan de macht van de dood. De aarde verlangt hevig naar dat moment van bevrijding. Dan zal God aan zijn kinderen het eeuwige leven geven. En dan zullen zij voor altijd op aarde leven.

Nu is het leven op aarde nog vol pijn en ellende. Dat geldt ook voor ons leven. God heeft ons de heilige Geest al gegeven, maar we wachten nog op een lichaam dat nooit zal sterven. Dat is het grootste geschenk dat God ons zal geven. Dan zullen we leven als Gods kinderen.

Onder video's is er zowel een filmpje over onze safari in Zambia, als een filmpje over onze werkdagen te zien. Onder foto's kunnen jullie wat foto's van de safari zien.